Jedno od upečatljivijih ostvarenja, filmografski ne tako značajne prethodne decenije, bio je film Birdman Alehandra Injaritua, koji je te 2014. poneo Oskara za film godine. Crna komedija o holivudskom glumcu, u tumačenju Majkla Kitona, o zalasku jedne karijere i poslednjem pokušaju da se ova na Brodveju ponovo oživi. Pa kada bi po uzornom antiheroju našeg vremena i dve države hteli da napravimo danas popularni tzv. biopic – biografski film – bio bi to život glumca Borisa Komnenića, koji je preminuo proteklog vikenda.

Nema prigodnog vremena za umiranje, ali zaista poput kakvog rata, postoje dani gori od obične svakodnevice, kada postajemo rezistentni na vesti da su zauvek otišli Mustafa Nadarević, Mira Furlan, Goran Daničić, Đorđe Balašević, Vojkan Borisavljević, Cico Kranjčar i mnogi drugi. Kada u istom danu vest da je umro jedan glumac, prestigne nova da je preminuo i jedan muzičar. Tada prestaje da bude važno kako i zašto. Društvene mreže se isplaču tih dvadeset i četiri sata, televizija priušti in memoriam film ili kakav drugi tehnički pa i sadržajno, nedovoljno dostojanstven epitaf. Njihova filmografija i diskogafija ostaje naša zajednička kultura sećanja, pa je tako i ovaj lament tek nešto više – pokušaj da Borisa Komnenića ne svedemo na Bolji život, jer svih prethodnih trideset godina nipošto nije bilo tako.

Boris je rođen 1957. godine u Puli, baš onda kada je i ustanovljen format Jugoslovenskog filmskog festivala u Pulskoj areni, Soja Jovanović trijumfovala sa filmom Pop Ćira i pop Spira. Pa kao što nam je uz Džejmsa Džojsa, Dragan Velikić, najpoznatiji književnik takoreći Puljanin, tako je i Boris uz italijansku glumicu Alidu Vali, rođenu Puljanku, najznamenitiji glumac te istarske regionalne i jugoslovenske filmske prestonice. Detinjstvo je po sopstvenim rečima kao zgubidan provodio bežeći od škole u bioskop, kao Balaševićev komšija na Salajci u Novom Sadu. Fakultet Dramskih umetnosti upisao je 1975. u klasi Predraga Bajčetića zajedno sa Vladicom Milosavljević i Mlađom Andrejevićem. Od danas još nešto poznatijih u istoj generaciji bili su Danica Ristovski i Radovan Miljanić.

Na filmu, odnosno televiziji, debitovao je 1978. serijom Sedam sekretara SKOJ–a Dragoslava Lazića i Radivoja Cvetićanina, upravo onoj koja se već tri decenije nalazi jednako bunkerisana i nereprizirana na RTS-u i HRT-u. Iako je baš ona poput Montevidea tada inagurisala čitavu glumačku generaciju koja će potom osamdesetih dominirati jugoslovenskom kinematografijom. Interesantno je da su njegova tri prva filma bili tzv. arthouse: Dani od snova Vlatka Gilića, Splav Meduze Karpa Godine i Ruski umetnički eksperiment Branimira Dimitrijevića i Borisa Miljkovića. Njegov trajni, decentni antisistemski profil, nastaće zapravo kao lik Filipa iz generacijske tripartitnosti Direktnog prenosa Darka Bajića 1982, skupa sa Ladom Skender i Banetom Vidakovićem. Kao takav prethodiće Saši Belopoljanskom u Tajvanskoj Kanasti Gorana Markovića, 1985. godine. Taj film ne samo danas, nego decenijama može da se posmatra kao antropološka dekonstrukcija post-Titove Jugoslavije. Sastavni deo trilogije naše socijalističke samoupravne povesti od ostvarenja Majstori, Majstori, preko Variole vere do te priče o večitoj endemskoj alavosti društva. Kao i korumpiranosti ne samo njegove elite već i malog čoveka, sastavnog zupčanika koji služi do tačke pucanja. Sva ta egzistencijalna glad za kvadratima još kao scenografija filma Lov u mutnom Vlaste Radovanovića iz 1981, pa do današnjih dana real estate buma koja svejedno da li na arhitektu ili glumca, svaljuje svu savest slučajne države i pokvarenog društva, s porukom da svako ima svoju cenu. Žargonski narativ velemajstorski spakovan u čuvenu scenu kartanja (Florami, Tri suvara, Popokatepetl, čučavac na Damu, sedanje na popa…) i antologijski glumački kvintet: Josif Tatić, Bora Todorović, Boris Komnenić, Voja Brajović, Radko Polič, plus Neda Arnerić, ali i čuvene mrdalice umetnika Milije Nešića, čine ovaj film jednim od najboljih ne samo te godine već čitave decenije. A podsetimo se tek njegove godišnje konkurencije: Otac na službenom putu, Jagode u grlu, Nije lako sa muškarcima, Horvatov izbor…

Boris Komnenić ima tek nepunih trideset i neposredno potom dobiće i svoju najznačajniju pozorišnu ulogu – kralja Aleksandra Obrenovića u prvoj pravoj i velikoj teatarskoj postavci Miloša Crnjanskog. Kostimirani i scenografski spektakl u režiji Mire Trailović u Narodnom pozorištu – Konak sa Verom Čukić kao Kraljicom Dragom te 1986. predstavljaće solidan disbalans tadašnjem pozorišnom trendu nacionalnog buđenja poput Golubnjače ili Kolubarske bitke. Na ovom mestu nažalost nedostaje hronološka preciznost jednog nenadomestivog Feliksa Pašića da bismo ispisali Borisovu teatrologiju. Oni koji su imali privilegiju da ga gledaju ili štaviše igraju sa njim, svedoče o njegovoj glumačkoj posvećenosti i preciznosti. Svetozar Cvetković: "Poznajem ga 44 godine. Nikad nije napravio ni jednu grešku ni na sceni ni van nje. Bio je vrhunski i na ispitima na fakultetu i kasnije na sceni Narodnog, Ateljea ili na setu filma ili serije koju je radio. Beskrajno i uvek duhovit. Veliki čovek i glumac. Boris K." U onom vremenu, možda jedino uporediv sa Ivicom Vidovićem, današnjoj generaciji približan kao Kolin Firt.

Naposletku znamo šta je bilo posle: Saša Guza Popadić u Boljem životu koji će mnogim glumcima, zarobljenim u klišeje onovremenog maratonskog sitkoma Siniše Pavića, baš kao i ratne i devastirajuće devedesete, uskratiti uloge na životnom vrhuncu. Kako npr. Draganu Nikoliću nakon nikad dosnimljenih Seoba uopšte, tako i Borisu Komneniću čak ni u jedinom vrednom serijskom projektu Pad Dinastije Obrenović gde će njegov nesuđeni Aleksandar Obrenović doživotno proslaviti Tihomira Stanića.

Tek u finalu aktuelne serijske hiperprodukcije i one kvalitativne i one tek samo kvantitativne, iz sigurne pozorišne kuće jedan stariji, možda drugačiji Boris nam se vratio u pažnju i igrajuću podelu. Od Roda, preko Sinđelića, od Ubica mog oca do izvesnih Koleginica, kao da nema dovoljno dobro velike uloge baš kao ni zemlje za starce, na način kako danas pamtimo Cicu Perovića po Jakobu Jerihu. Odnosno ima tek samo kolegijalne solidarnosti i ljudske veličine Dragana Bjelogrlića.

Pa da se vratimo na početak priče o čoveku ptici, ali retko kad Feniksu, tek Borisova porodična priča, razvoda i ratne razdvojenosti od svoje zagrebačke prve supruge i kćeri, scenario je dovoljan sam po sebi. Ali tu već sad nedostaje i Ranko Munitić i nekakav domaći Netflix da to dokumentarno prepričaju. Realna priča, zasnovana na istinitim događajima…