Ima mnogo zanimljivih detalja u ovom članku koji, ipak, samo usputno koristi Nikolaidisa i njegove klovnove. Kao što se politički najzanimljiviji dio Nikolaidisovog teksta "izgubio" u buci podignutoj oko puške koju Andrej vješa o zid, ja nalazim da je udarni dio ovog teksta onaj koji glasi: "Da li, zbilja, bauk velikosrpskog hegemonizma kruži regionom, a posebno u onim bivšim republikama Jugoslavije u kojima je Srba preteklo taman toliko da se mogu politički organizovati", i dalje elaborira o slaboj i konfuznoj Srbiji. Onaj koga su zmije ujedale i guštera se plaši i teško je zaboraviti šta se desilo u krajevima gdje je Srba preteklo dovoljno da se mogu politički organizovati i kakvu ulogu je odigrala Srbija u ratovima u kojima nije učestvovala. Nije valjda da samo trapavost srbijanske vladajuće garniture čini da Srbija nikada nije napravila odstup od politike 90-ih i da i dalje ima remetilačku ulogu u stabilizaciji regiona i manje-više podriva susjede.

Nikolaidis, "ovenčan nekom evropskom nagradom za književnost" je samo jedan od mnogih koji ukazuju na ovu situaciju. Jedini razlog što je prozvan je to što je ovaj (i poneki drugi) članak imao veliki odjek. Kao i u slučaju "Markale" (i "Vase Miskina"), Srbi nisu imali problem sa pola miliona granata koje su ispalili na Sarajevo, nego samo sa onim granatama koje su ubile veći broj civila odjednom i prouzrokovale zgražanje i reakciju svijeta. Dakle, na kraju, optužiti Nikolaidisa da vješa pušku je vrhunac. Figurativnu pušku su objesili i koristili neki drugi.