Glumica velike snage, širokog spektra i dubokog traga, stasala u prvoj generaciji Pozorišne akademije u klasi Mate Miloševića 1948; Darja u Tihom Donu; Maša u Tolstojevom Živom lešu; Agafja u Gogoljevoj Ženidbi; Aleksandra u Anujevoj Kolombi; Juliška u Nušićevom Putu oko sveta; Libera u Goldonijevim Ribarskim svađama; Arkadina u Čehovljevom Galebu; Klara u Krležinoj Ledi; Filamenta u Molijerovim Učenim ženama; Madam Parnel u Tartifu; Brehtova Majka Hrabrost; Nušićeva Živka ministarka; Stankovićeva Koštana. Poznata je po ulogama u komadima Mačka na usijanom limenom krovu Tenesija Vilijamsa; Vučjak Miroslava Krleže; Lov na veštice Artura Milera; Pigmalion Bernarda Šoa, Olivera Marković preminula je 2. jula u Beogradu u 87 godini.

Bioskopska publika je pamti po ulogama u 63 filma: debitovala je 1954. godine u Sumnjivom licu, a onda su sledili: Poslednji kolosek, Vlak bez voznog reda, Uzavreli grad, Dr, Kozara, Put oko sveta, Sibirska ledi Magbet (režija Andžej Vajda), Nacionalna klasa, Petrijin venac, Majstori, majstori, Moj tata na određeno vreme, Balkan ekspres, Već viđeno, Braća po materi, Sabirni centar, Urnebesna tragedija, a posle pauze bila je specijalna gošća u filmovima Seljaci i Mrtav ‘ladan (2002).

U avgustu 1987, dobila je životnu nagradu "Slavica" za uloge u jugoslovenskoj kinematografiji, 1964. – Zlatnu arenu u Puli za ulogu u filmu Službeni položaj; 1983. – Zlatnu arenu u Puli za ulogu u filmu Balkan ekspres; 1997. – "Dobričin prsten", za životno delo; 2007. – Statuetu zlatni ćuran u Jagodini, za životno delo.

Za televiziju je snimila 13 drama i 26 serija ("Grlom u jagode" 1976: "Bolji život" 1987–1990; "Srećni ljudi" 1993–1996; "Otvorena vrata" 1995; "Porodično blago" 2001.

Snimila je više šou-programa, a igrala i pedesetak uloga u radio-dramama. Najšira publika je pamti kao izuzetnu pevačicu ruskih romansi i šlagera.

Olivera Marković se rodila u Beogradu 3. maja 1925, a umrla u istom gradu u 87. godini života, 2. jula, posle duge i teške bolesti.

Pozorišnu karijeru započela je u toku okupacije, kada s grupom mladih entuzijasta, gimnazijalaca i studenata, među kojima je i njen budući muž i najčešći partner na sceni Rade Marković, na "Kolarcu", a potom po raznim beogradskim stanovima, priprema pozorišne predstave.

Po povratku iz rata završila je akademiju, bila članica Beogradskog dramskog pozorišta od 1957. do 1965, zatim Narodnog pozorišta do 1991, često je gostovala i u Ateljeu 212 i Jugoslovenskom dramskom pozorištu.

Svoj ispunjeni život je posvetila sceni, a i oni sa kojima je živela pripadaju scenskim umetnostima: prvi muž glumac Rade Marković, drugi muž Dušan Bulajić i sin Goran Marković, filmski reditelj.

Olivera Marković sahranjena je 7. jula u Aleji velikana na Novom groblju u Beogradu.