Najnoviji beogradski Godo izveden je, u režiji Nebojše Dugalića, u Radionici integracije, Umetničkom centru za osobe sa invaliditetom. Začetnik ove ideje je slavni glumac Predrag Miki Manojlović.

Najpoznatiji komad teatra apsurda, koji i dalje intrigira pitanjima ko su Estragon i Vladimir koji čekaju imaginarnog Godoa, Dugalić postavlja sa pet glumica oštećenog vida i jednim mladićem koji igra Dete, koje donosi vesti o Godou. Nedeljka Ložajić, Vesna Radulović, Svetlana Gogić, Ljiljana Trbulin, Zorica Trifunović i Stefan Pantić su glumci, bez znakova navoda. Avangardni tekst Semjuela Beketa, Paskalove misli u izvođenju Fratelinijevih klovnova, glumci Radionice integracije izveli su sa osećanjem za njihov značaj, precizno definišući filozofski podtekst i podvlačeći motiv očiglednosti u simboličnom smislu.

Na pitanje da li će nevidljivom Godou reći da ih je video kako ga čekaju, Dete odgovara "Valjda", sa anđeoskim likom. Ta relativizacija fizičkog gledanja čini čitav komad Čekajući Godoa relativnim u svakom smislu. Na apsolutnom tragu poznatog Beketovog "možda", koje, po rečima pisca, stoji u osnovi njegovog filozofskog pisanja, komad o čekanju smisla sopstvenog trajanja Dugalić postavlja u preciznom mizanscenskom i tekstualnom ključu. Multiplikujući u ovom izvođenju "klovnove", neku vrstu beskućnika, reditelj čini relaciju pitanje/odgovor odslikanim u različitim karakterima koji se i ne trude da liče jedan na drugog. Pojava Pocoa i nasilje nad Srećkom čine Beketovo čekanje grotesknim, ali na zastrašujuć način. O dominaciji nad besmislom i govori čitav ovaj komad apsurda. Pitanje vidljivosti sadržano je u pojmu gledanja. Čekanje podrazumeva protok vremena, koji se ogleda u promenama, a koje se događaju u prirodi (drvo olista). Sve fenomene koji su vezani za kretanje u mizanscenu, glumice Radionice integracije izvode sa izuzetnom preciznošću i efikasnošću. Dohvatanje šešira, njegova razmena u trenutku "ulaženja" u lik koji se stalno menja, čini ovu igru dinamičnom i, što je retko u slučaju Godoa, razumljivom.

Poruke o besmislu trajanja Radionica integracije je učinila vidljivim. Muzika, koja se izvodi uživo (Nebojša Dugalić, Stefan Pantić, Ana Ćurčin) doprinosi eteričnosti igre.

Pomoć, koja je čovečanstvu neophodna da bi zakoračilo iz besmisla u smisao, iz tame u svetlost razumevanja svoje egzistencije, motiv je i Godoa i postojanja Radionice integracije.

Ako opstane na pravom putu, da izvodi komade koji se organski tiču osoba sa invaliditetom i njihove integracije u smisao života, koji izmiče i njihovoj zahvalnoj publici, ovaj pokret ima šansu da popuni praznine komercijalnog teatra, onog koji zavisi od prečestog podilaženja ukusu svojih konzumenata.

Talenat, emocija, istina i čestitost kvaliteti su umetnosti koja nastaje u Radionici integracije.