Nekako, ne mogu da se ljutim na Aleksandra: nije on prvi ni poslednji izdanak neke balkanske dinastije koja je mlađa od električnih stubova evropskih prestonica a koji bi da se ogrebe o beznađe manipulisanog i neukom tranzicijom zaplašenog naroda. Nemaju svi ti prinčevi privilegiju dostojanstvenog siromaštva jednog drugog princa jednog još manjeg balkanskog naroda (čijeg je pradedu s prestola najurio Aleksandrov deda), koji nema ni četvorocifrenu cifru evra da bi otkupio klavir koji je njegovom deda-stricu, bolešljivom princu, poklonila austrijska princeza, a koji sad služi kao ostava za stare stvari u jednom radničkom stanu u Obrenovcu… Njihovo je da probaju, pa ako prođe, dobro jest.

Ljutim se na republikanske političare koji toliko daleko idu u šlihtanju onom sumornom ali brojnom delu biračkog tela koje se prima na vašarsku demagogiju desnice koja između ostalog nudi i detinjastu monarhističku iluziju, da sve više odustaju ne samo od sopstvenih programa već i od samog duha republikanstva. Koji su mogli da ponude građaninu Aleksandru Karađorđeviću, uz pasoš i biračko pravo, besplatan plac na kome bi podigao, o svom trošku, kuću, ali nisu, proglasili ga čak nekom vrstom kralja u senci. Koji su mogli da aboliraju na brzinu i pod pritiskom donesenu odluku da se u državne škole (Ustavom proglašene laičke države) uvede veronauka, a nisu. Koji su dozvolili da na čelo jedne važne državne ustanove dođe jedno svešteno lice. Koji su bez stida uveli doplatne (obavezne) poštanske marke čijim prihodom se dovršava izgradnja najveće crkve na Balkanu, a koje marke su morali da kupuju i inoverci i ateisti. Koji su dopustili i ohrabrili uspostavljanje statusa "samofi nansirajućih studenata" i time obesmislili prijemne ispite, iskarikirali državni univerzitet i od njega napravili produženi boravak za nezaposlenu omladinu, doveli u pitanje samo republikansko načelo ravnopravnosti svih građana i jednakog pristupa obrazovanju. Koji susednoj državi guraju prst u oko kad na njenoj teritoriji grade i svečano otvaraju školu čije ime budi sećanja na praksu i manire političara koji je Srbiju i Srbe ogadio i susedima i dobrom delu sveta. Ljutim se na njih što gotovo ništa nisu učinili da se promeni ambijent u kome jedan penzionisani ofi cir jedne strane države u jednoj republici može da "ne odustaje od svojih dinastičkih prava".

Ljutim se na njih što su devalvirali pojam legalnosti insistirajući na njemu samo kad je to korisno za njihove dnevne političke potrebe. Karađorđevićima je zabranjen povratak u zemlju i oduzeta imovina po zakonu koji je možda bio surov (svaki je zakon za nekog surov), ali koji nije bio ništa gori od onog po kome je Robespjer otfi kario glavu francuskom kralju i utemeljio prvu francusku republiku. Treba li Sarkozi sada, u ime "legalnosti", da Versaj zatvori za turiste i tamo smesti "naslednika francuske krune"?

U krajnjoj liniji, građanin A. Karađorđević i nije odgovoran za arčenje narodnih para – odgovorni su republikanci koji mu te pare daju, bez ijednog racionalnog razloga. Pritom kršeći Ustav već od same prve stranice.