Oženjen sam Beograđankom. U Beogradu sam završio fakultet. U Beogradu sam boravio za vrijeme SFRJ gotovo svake nedjelje. Do sada sam u Beogradu proveo jedu trećinu svoga života. Nisam Beograđanin, ali ono što vidim svakih tri do šest mjeseci u Beogradu – naročito Novom Beogradu od bloka 70 prema zelenoj pijaci na kraju Bloka 44 – užasava me kao civilizovanog čovjeka. Stotine bačenih kesa sa smećem, bacanje kesa sa spratova pored solitera, bacanje smeća pored kontejnera, zgaženi travnjaci, kola na nedozvoljenim mjestima, hiljade opušaka na parkinzima, šetaonicama, trotoarima. Razlupane lubenice, dinje, bačene breskve, jabuke, hljeb, razna hrana itd itd itd. Kad sam ja studirao u Beogradu, to je bilo između 1955. i 1960, Beograd je blistao, bar po onim djelovima grada kuda sam se kretao –Studentski grad, Željeznička stanica, Autobuska stanica (stara), Zeleni venac, Terazije, Knez Mihailova, Kalemegdan… – sve je bilo čisto i blistalo je. Posljednje tri godine dolazim u Beograd i boravim po dva do tri mjeseca godišnje. Sa mnom povremeno dolaze moji gosti iz drugih država i nema nijednog boravka da nema primjedaba na čistoću u novobeogradskom naselju. Prvo sam branio moj grad i njegove žitelje, pa sam onda slijegao ramenima i na posljetku kritikovao žešće nego moji gosti. Preporučujem da se otvori broj telefona pri nekoj opštinskoj ekološkoj organizaciji ili nečem sličnom da se naplaćuju mandatne kazne. Građani sa kojima sam razgovarao, od polupismenih ljudi do intelektualaca, rado bi prijavili zagađivače (jer su najčešće vidljivi), ali nemaju kome da prijave, pa svi žive u tom teško zagađenom okruženju i privikavaju se na takav prljavi i zagađeni okoliš. Dok se ne srede ovakva zagađivanja i prljavština, nema ni opšte ekologije.