U poslednje vrijeme može se u sredstvima informisanja pročitati dosta osvrta na "bioskopsku katastrofu" koja, poput pošasti, razjeda domaću distributersku djelatnost. Domišljanja autora da u analizama pronađu što veći broj uzroka male posjete filmskim predstavama uključuju sve veću inventivnost, ali je zapanjujuće izostavljanje, po meni najvažnijeg faktora, koji je ipak spomenuo vaš autor ("na kraju, tu je i cena karata").

Izlazeći sa neke projekcije zajedno sa još desetak ili manje ljudi, gledalac se mora zapitati kako firma uopšte opstaje i kakva joj je poslovna politika. Taj segment industrije zabave (da ne spominjem neke druge dimenzije) nekada su vodili, a u normalnim društvima i dalje vode, ljudi sa smislom za socijalnu realnost, ili jednostavno za tržište. Pretpostavimo da svaka filmska projekcija treba da donese približno planiranu zaradu. Ta konstanta dobija se kao proizvod cijene ulaznice i broja gledalaca i moguće ju je održavati povećanjem iznosa jednog faktora i kada iznos drugog opada. Izgleda da domaćim distributerima odgovara da planiranu zaradu ostvare uz što manji broj posjetilaca; možda računaju na smanjenje troškova održavanja. Plodovi takvog nastojanja uveliko bodu oči. Iako se filmski doživljaj na ekranu televizora ili kompjutera ne može mjeriti sa bioskopskim, budžet prosječnog domaćinstva ne dozvoljava njegovim članovima mjesečno izdvajanje od deset ili više procenata (pri najčešćoj cijeni ulaznice od 200 do 250 dinara, bez obzira na kvalitet bioskopa) za posjete ovoj instituciji.

Da je moguć i drugačiji pristup, vidi se na povremenim revijama filmskih hitova kojima ističe licenca. Uz cijenu ulaznice od 50 dinara u velikoj sali Odeona skoro da i nije bilo slobodnog mjesta – kao u zlatno doba bioskopa.

Ozbiljnija analiza onoga što i kako nam prodaje filmska industrija morala bi obuhvatiti i poređenje sa fenomenom punih pozorišnih, operskih i koncertnih sala. Marketinški gledano, publika se ipak nepogrešivo rukovodi odnosom kvalitet–cijena.