Prikupljanje i umrežavanje podataka, koji se zatim koriste za kreiranje novog zvukovno-slikovnog pisma, poznati su kao jedna od osnovnih tehnika nove umetnosti, ali njihovo predstavljanje pred publikom, sa neminovnim pojačavanjem senzualnih utisaka, pruža jedinstven događaj, nalik onom koji je održan 11. januara u Beogradu. Live-act Rechenzentruma, svojim kvalitetom i raznovrsnošću, na opšte zadovoljstvo, može da se opiše kao pravi mali praktikum iz savremene elektronske scene. Berlinski dvojac, koga čine muzičar i DJ Marc Weiser (koautor muzike je i Christian Conrad) i vizuelni umetnik Lillevaen, nakon nekoliko singlova i dva albuma (Rechenzentrum 2000, The John Peel Session 2001, izdavač Kitty-Yo), obreo se prvi put van zapadnog sveta u organizaciji Belgradeyard Sound Systema i Muzeja savremene umetnosti i uz pomoć Goethe instituta.

EGZOTIKA I MOĆ: Sve je počelo kao fizički audio-vizuelni teatar sačinjen od magmatične mase teškog elektronskog zvuka i brzih psiho-tehnokratskih slika. Elektronautika je, zatim, krenula preko minimal tehnoa, šireći se do hrskavog deep housea, apstraktnog trancea, ambijentalnog nijansiranja i postindustrijske teskobe do kompleksa transemotivnih stanja i perceptivnih konflikata, pri čemu se neprestano igra odvija u zonama egzotike i moći. Marc Weiser je na sempleru, CD-ovima i kompjuteru jednako sve vreme improvizovao kao i Lillivaen na svojoj video-mikseti, lap-topu i video-plejerima, tako da je spoj funkcionisao vrlo komunikativno kao dekonstruktivna sinematika zarobljena u svojevrsnoj biodigitalnoj sinesteziji. Hipnoza je trajala i do kulminativnog finala u pesmama Vertical i IBM u kojoj je semplovan čuveni HAL iz Kjubrikove Odiseje 2001. Agresivno i raskošno, Rechenzentrum su u jednoipočasovnom nastupu prostor tetovirali tepihom anksioznih poruka, višedimenzionalnim slojevima udaraca, snopovima ritmova i grozdovima tamnih frekvencija.

Osim zasluga za dobru organizaciju, pre i posle nastupa Rechenzentruma, tenziju su održali momci iz Belgradeyard Sound Systema, koji će imati uzvratni nastup u Berlinu 5. februara. Ako je Muzej savremene umetnosti opravdao svoju funkciju, treba istaći i da je publika s pažnjom dočekala kraj operacije ovog računskog centra. Poput svake mešavine zabave i autonomne digitalne estetike, tako je i Rechenzentrum putem virtuelnog zanosa dokazao da su pitanja poetike u novoj muzici stvar manipulacije zvučnim iskazima i migracijom subjekta. Kao i svake inteligentne žurke.