Sveti GRA

Režija: Đanfranko Rosi

Film koji otvara ovogodišnji Festival autorskog filma Sveti GRA, reditelja Đanfranka Rosija, prvi je dokumentarni film koji je osvojio glavnu nagradu Venecijanskog festivala u istoriji i prvi italijanski film pobednik festivala nakon 15 godina. U glavnoj ulozi ovog filma koji je, po rediteljevim rečima, bio inspirisan Nevidljivim gradovima Itala Kalvina, jeste autoput GRA (Grande Raccordo Anulare), koji okružuje Rim. Oko njega se može sresti galerija živopisnih ličnosti čiji se život i posao svakodnevno odvijaju uz metež saobraćaja na velikom putu. Pripadnik više klase koga je sreća napustila, bolničar koji je imao tešku noć, prostitutka-transvestit u iznurenoj potrazi za klijentima, botaničar koji pokušava da spasi palme od najezde insekata i ribar koji sa ženom Ukrajinkom lovi na Tibru, samo su neki od junaka koji daju fascinantan portret života na marginama velikog grada. Reditelj filma Đanfranko Rosi proveo je dve godine kružeći u kombiju oko autoputa i snimajući Sveti GRA, a montaža je trajala osam meseci.

Pozicija deteta

Režija: Kalin Peter Necer

Rumunski film Pozicija deteta, reditelja Kalina Petera Necera, na ovogodišnjem Filmskom festivalu u Berlinu nagrađen je Zlatnim medvedom. Kao i u svojim prethodnim filmovima, Necer se i u ovom ostvarenju bavi rumunskom svakodnevicom u postkomunističkoj Rumuniji, pitanjima otuđenja i pomirenja u porodici. U ovom filmu on pripoveda o majci, priznatoj arhitektici i pripadnici više klase rumunskog društva, koja podmićivanjem i povlačenjem veza pokušava da spasi svog letargičnog sina od zatvorske kazne, nakon što je u saobraćajnoj nesreći automobilom usmrtio dete. Kroz kvazidokumentarni stil film rekonstruiše majčina nastojanja da podmiti svedoke, sud, policiju, pa čak i roditelje ubijenog deteta, i daje uvid u moralnu iskvarenost rumunske nove elite, koja se ne razlikuje mnogo od naše. Ovaj film je ovogodišnji rumunski kandidat za Oskara.

Epizoda u životu berača željeza

Režija: Danis Tanović

Film bosanskohercegovačkog oskarovca Danisa Tanovića opisuje istiniti događaj s kraja 2011. kada je jednoj ženi u srednjoj Bosni odbijena lekarska pomoć zbog toga što porodica nije bila zdravstveno osigurana, a u filmu pogođena romska porodica glumi samu sebe. Otac porodice Nazif izdržava ih skupljajući staro gvožđe, jedva sastavljajući kraj sa krajem, dok njegova žena, trudna Senada, brine o njihovom domu i dve ćerke. Jednog dana Nazif se vraća kući i zatiče Senadu na krevetu, u bolovima. Narednog dana pozajmljuje automobil kako bi je odvezao u najbliži dom zdravlja. Dijagnoza je spontani pobačaj – petomesečni fetus koji nosi je mrtav. Stanje je kritično, Senadi je potrebna hitna operacija u gradskoj bolnici. Ona nema zdravstveno osiguranje i bolnica traži od nje da za tretman plati 980 konvertibilnih maraka (500 evra) – čitavo bogatstvo za jednog skupljača gvožđa. Uprkos Nazifovim molbama, Senadu ne žele da operišu i ona mora da se vrati kući. Narednih deset dana Nazif pokušava da učini sve što je u njegovoj moći da spasi Senadin život – očajnički skupljajući još otpadnog metala, tražeći pomoć od nevladinih i državnih institucija… Potresna priča u kojoj se ogleda ne samo stanje u današnjoj Bosni i Hercegovini.

Glorija

Režija: Sebastijan Lelio

Film čileanskog reditelja Sebastijana Lelija Glorija na ovogodišnjem Berlinalu dobio je nagradu za najbolju glumicu (Paulina Garsija u naslovnoj ulozi), Nagradu Ekumenskog žirija i Nagradu udruženja nemačkih art–house bioskopa. Glorija, glavna junakinja filma, usamljena je 58-godišnja raspuštenica koja u nameri da prkosi starosti i usamljenosti odlazi na zabave samaca u potrazi za zadovoljstvom koje ne nalazi, sve dok ne upozna Rodolfa, bivšeg mornaričkog oficira, sedam godina starijeg od nje sa kojim pokušava da ostvari vezu. Glorija je tragikomedija o krhkim nadama i bolnim istinama, portret jake žene koja uspeva da odbrani svoju snagu i nezavisnost uprkos vrtlogu suprotstavljenih osećanja, ali govori i o mračnim poglavljima čileanske istorije u poslednjih pola veka i današnjoj političkoj situaciji u ovoj latinoameričkoj zemlji.

Obrana i zaštita

Režija: Bobo Jelčić

Po opštoj oceni film Obrana i zaštita Boba Jelčića najuspešnije je aktuelno ostvarenje hrvatske kinematografije. Na ovogodišnjem Pulskom festivalu ovaj film je osvojio sve najvažnije festivalske nagrade, a na Motovunskom festivalu proglašen najboljim filmom u regiji. Radnja filma je smeštena u današnji Mostar, 20 godina nakon rata. Glavni junak filma Slavko, po nacionalnosti Hrvat, više ne viđa svog starog prijatelja, Bošnjaka Đulagu, od koga je razdvojen obostranom sumnjom i nepoverenjem. Kada Đulaga umre, Slavko je svestan kako bi trebalo da ode na sahranu, ali, ako njegovi sunarodnici vide kako se druži sa "drugom stranom", možda će za to morati skupo da plati. S druge strane, njegova žena veruje kako on mora da učini pravu stvar i – ode na sahranu. Obrana i zaštita opisuje jedan dan u Slavkovom životu. Kako se dan razvija, svakodnevna rutina dobija veći značaj i Slavko je prisiljen da pređe težak put između ljudskosti i paranoje, starog prijateljstva i novih opredeljenja. Slavkov put na drugu stranu grada i posledice tog čina su priča o osobi u sukobu sa samom sobom i portret čoveka koji je izgubio prijatelje, svoju istoriju i vlastiti identitet kada se njegova zemlja raspala.

Kongres

Režija: Ari Folman

Robin Rajt je glumica srednjih godina sa reputacijom nestalne i nepouzdane osobe, zbog čega više niko nema poverenja da joj dodeli neku ulogu. Zbog bezizlazne situacije u kojoj se nalazi, ona odlučuje da potpiše ugovor na dvadeset godina, i proda filmska prava na digitalnu verziju svog tela jednom poznatom filmskom studiju. Kao takva, biće zauvek mlada i fatalno lepa, a zauzvrat će dobiti veliku sumu novca. Ali, ona mora da obeća da više nikada neće glumiti. Animirano-igrani film Kongres inspirisan delom Stanislava Lema, novo je ostvarenje reditelja Arija Folmana, poznatog po nagrađivanom filmu Valcer sa Baširom (Oskar, Zlatni globus, Cezar). "Genijalni dizajner na LSD-ju", rečenica je iz filma kojom kritičari opisuju Kongres, navodeći da je Folman iskoristio svet fantastike i lepih slika da ispriča priču o – besu.

Džimi P.

Režija: Arno Desplešen

Pred kraj Drugog svetskog rata, Džimi Pikard, Indijanac koji se borio u Francuskoj (igra ga Benisio del Toro), postaje pacijent u psihijatrijskoj vojnoj bolnici u kojoj se leče bivši vojnici. Džimi pati od strašnih glavobolja zbog kojih gubi dodir sa stvarnošću, ponekad ništa ne vidi i ne čuje. Kako njegov doktor nije uspeo da nađe uzrok glavobolja, poslednja nada im je francuski antropolog i psihoanalitičar Žorž Devero, koji se specijalizovao za kulturu Indijanaca. Iz njihovog prvog susreta razvija se odnos međusobnog poštovanja i poverenja. Tokom terapija, Džimi P. se sve više otvara, prisećajući se svojih snova i otkrivajući duboko potisnuta sećanja. Iako je po prirodi stidljiv čovek i nije upoznat sa psihoanalitičkim metodama, Džimi se prepušta terapiji, dopuštajući Deverou da ga vodi ka procesu izlečenja. Ovaj film je francuski reditelj Arno Desplešen snimio prema istinitim događajima opisanim u knjizi psihijatra Žorža Deveroa.