Portret londonskog sastava Red Snapper je priča o nesanici velegrada koja počinje 1993. godine susretom jednog mahnitog breakbeat bubnjara, jednog rockabilly kontrabasa i jedne surf–punk gitare. Nakon zbirke ranih, odveć sirovih, radova Reeled And Skinned (1995), koje je krasila kombinacija skoro gotičke In Deep sa krhkom i tananom Beth Orton, njihovo ime se značajnije vezivalo uz remiks pesme Hot Flush kojom je čarobnjak elektronike Andrew Weatherall načinio jednu od zvučnih etiketa sredine 90-ih (naravno, RS će nekoliko godina kasnije na jubilarnom izdanju zajedničke etikete Warp obraditi i pesmu Weatherallovog sastava Sabres Of Paradise). Ako su izuzetni prvenac Prince Blimey (1996), jedna od najzanimljivijih ploča te godine, te slično prihvaćena Making Bones (1998) svežinom, inventivnošću i odličnim muziciranjem bili više pretekst za koncerte na kojima Ali Friend retko veštim prstima na basu određuje dubinu plesa, bubnjar Richard Thair traži od slušalaca korak više ako bi želeli da prate u potpunosti rasparani ritam, David Ayers gitarama i semplovima doliva psihodelične sokove, trubač Byron Wallen svojim klaćenjem izaziva smeh i zanos – svi zajedno prisni i očaravajući kao da su lokalni mađioničari na lakim drogama – to je treći album Our Aim Is To Satisfy Red Snapper (2000) složenošću i studijskom veštinom ko-producenta Hugoa Nicholsona (poznat i po radovima sa Primal Screamom ili David Holmesom) doveo Red Snapper, nakon osvojene pozicije jedne od najvećih koncertnih atrakcija, i na mesto izuzetno važnog koncepta urbanog post-džeza. Iako ne pripadaju strogo elektronskoj sceni, RS se ne odvajaju mnogo od tog jata zbog naglašene repetativnosti, estetike dens-klubova pretočene u snažne ritmove, uznemirujućeg vibriranja basa i širokog opsega semplova i digitalnih poskočica.

Na Our Aim Is To Satisfy Red Snapper se ispod slojeva avangardnog roka 80-ih, bristolskog trip-hopa, naslaga tvrdog džeza i tamnog funkadelica, kompleksnih sazvučja duba i punka, nazire i ploča duboko promišljene dramaturgije. Snažna i prljava i kada je melodična poput uvodnog remek-dela Keeping Pigs Together, mutirana sa regeom kao I Stole Your Car, uzbudljiva i neobična sa ženskim vokalima poput Shellback ili The Rough And The Quick, beskompromisna i sirova (Some Kind Of Kink…), muzika RS-a opravdava etiketu fuck–off jazz koju su sebi sami prišili, odrednicu koja se odnosi na neprilagođenost strogim obrascima i upućenost ka nagonskom viđenju pretapanja dostupnih segmenata, a ne na uvredljivo odbacivanje prethodnika ili svojeglavost koja bi dopuštala slučajnosti. Naprotiv, mračna ozbiljnost i čvrstina zvuka RS-a može da se poredi sa veličinom jednih Massive Attack. Red Snapper su zvuk mladih intelektualaca sa crvenim očima, svežanj tonova i boja visoke cerebralne tenzije. To je brutalna muzika gorčine zadimljenih klubova i ujedno čežnje koja se javlja u sumrak prolećnih dana, to je melanholija vreve pretopljena u nokturno zadovoljstva, to su male simfonije parkova opustelih pred zoru, to su urbane pandemije sa osmehom narkomana iz predgrađa, to je elektroakustična dekonstrukcija ispričana uličnim žargonom. RS su istovremeno trzaji ribe na udici i grčevi osećanja koja se javljaju pri dočekivanju lepote koja upravo nailazi sa željom da vas osvoji.