Krenimo redom – od odnosa prema dramskom tekstu. Samoubica je satirična crna komedija napisana 1928. godine i zabranjena u SSSR. Glavni junak Semjon Semjonovič je bez posla pa ga izdržavaju žena i tašta. Jedne noći Semjon probudi suprugu da bi je pitao ima li nešto za jelo. Ona se naljuti na njega: em ga hrani i izdržava, em joj ne da da spava. Na to se on uvredi i odluči da se ubije. Malo po malo razvije se čitavo zamešateljstvo – junaka skoli niz predstavnika raznih društvenih fela (intelektualci, umetnici, trgovci…) koji mu nude veličanstveni ispraćaj u smrt pod uslovom da on izjavi kako se ubija iz protesta zbog njihovog položaja u društvu. Sklapajući dogovor sa svima koji mu nešto ponude, Semjon Semjonovič prvi put u životu, a pola sata pred samoubistvo, postaje zadovoljan čovek. To je problem, jer on više ne želi da se ubije što, naravno, dovodi do besa one kojima je to obećao. Od katastrofe ga spasava samoubistvo dečkića koji se poveo za njegovom prvobitnom idejom da ne vredi živeti.

Ova crna komedija sa elementima farse i naznakama teatra apsurda može biti aktuelna u svim društvima u kojima život običnog građanina vredi samo ako postane vest dana podesna za manipulaciju. Reditelj Aleksandar Morfov je ispoštovao tekst od početka do kraja – štrihova ima veoma malo i njihov osnovni cilj je da natuknice koje asociraju na Sovjetski Savez zameni opštim i/ili onim primenljivim na današnje vreme čineći tekst još svežijim, ali bez nasilne aktualizacije. Pomak u odnosu na tekst drame je namera reditelja i scenografa (Nikola Toromanov) ne samo da prikažu sudbine siromaha već i usamljenost kao uzgredni efekat života u prenaseljenoj zajednici. Naime, komad počinje kao duodrama u jednoj sobici i postepeno se zahuktava i usložnjava. Reditelj i scenograf su scenski prostor rešili tako da u prvom planu, na proscenijumu, bude sobica Semjonovičevih, koja se sastoji od kreveta i niza starih veš mašina (majka i kći se izdržavaju perući veš). Po dubini scene napravljen je fantastičan prostor koji predstavlja zgradu u kojoj živi porodica Semjonovič i svi ostali junaci ove drame, a u kojoj nema privatnosti. To je jedan tzv. retro prostor – kombinacija industrijskog dizajna (beton, gola cigla, gvožđe), hiperrealističkih detalja – npr. gomila starih radio i TV prijemnika, stakleni krov kroz koji se vide mesec i zvezde, metalne stepenice, vidljiva i nevidljiva vrata, niše, terasa iza staklenog kosog krova…

Za igru inspirativni prostor koji odiše atmosferom juče-danas-sutra te može da predstavlja prenatrpani, devastirani urbani prostor u kakvom su živeli građani SSSR-a, a danas žive gubitnici u brutalnoj trci neoliberalnog kapitalizma. Takođe, to je prostor u kome bi se danas mogla igrati predstava rađena u duhu ruskog poetskog realizma a la Stanislavski. To naglašavamo zato što je takav stil blizak i glumačkoj igri ansambla. Pristup glumačkoj igri kolektiva izgleda kao da je inspirisan poslednjom fazom Stanislavskog kada je on u radu sa glumcima eksperimentisao sa dečijom igrom. Ne dopisujući tekst, reditelj je sa glumcima na osnovu njihovih improvizacija razvio čitavu predigru koja traje od momenta kada publika počne da ulazi na scenu, pa sve dok se ne ugasi svetlo u sali. Time se kod publike pojačava radoznalost i želja za gledanjem predstave, a glumcima omogućava da kroz improvizacije predstave svoje likove. Improvizacije se nastavljaju i tokom predstave pri čemu je svako individualan, ali niko ne iskače iz ansambla. Naspram ansambla od 21 glumca koji svi igraju ujednačeno i ekspresivno jeste Nikola Ristanovski koji igra Semjona Semjonoviča emotivno, ali i sa blagom dozom distance – on je glumački kontrapunkt ansamblu. Nikola Ristanovski je stožer ove predstave i čitavu radnju komada reditelj interpretira iz perspektive glavnog junaka te dodaje jedan detalj na kraju – Semjon i njegova supruga (Nikolina Kujača) na kraju ostaju siromašni, sami, ali konačno pomireni.

Odatle, valjda, i izmena u naslovu od Samoubica u Život je lep (inače replika koju glavnom junaku više puta dobacuju ostali akteri). Jedini problem ove predstave je brojnost improvizacija. Neki duhoviti momenti, koji se u tekstu sastoje od nekoliko replika, u predstavi traju i desetak minuta. Nagomilavanje improvizacija ima za posledicu da predstava traje duže nego što bi morala – od drame koji ima sedamdesetak stranica i koja bi se mogla odigrati za 90 minuta, nastala je predstava od čitava tri i po sata. Zbog toga predstava, naročito u prvom delu, postaje pomalo i zamorna. No, i pored toga, reč je o vanserijskoj predstavi kakvu retko imamo prilike da vidimo na našim scenama.