Neotesan, nevaspitan, neposredan i bahat, glasan koliko i priglup, nespretan i ko zna kakav još, u svakom pogledu sirov lik… Seljak. Isto važi i za seljačić ili seljače, kao i za ceo ženski rod: seljančura, seljanka, seljančica.

Sva (negativna) značenja tih reči izmislili su građani. To jeste ozbiljna nepravda, jer su i grad i građane izmislili i stvorili seljaci. U dosadašnjoj istoriji ljudski rod je najviše vremena proveo u hvatanju i sakupljanju, a jedva pola odsto tog vremena – od pre oko 12.000 godina – bivši majmuni bave se proizvodnjom hrane, odabiranjem i negovanjem, kultivisanjem jestivih biljaka i životinja.

Ta seljačka posla proizvela su viškove hrane i rast stanovništva, tovarne i zaprežne životinje, transport i saobraćaj, utemeljila su inženjering i promenila prirodnu okolinu, specijalizacija u preradi razvila je zanatstvo a razmena proizvoda omogućila je postojanje prvih gradova i, s njima, civilizacije. Što znači i gradsko ili "građansko" potcenjivanje seljaka koji postaje vlasništvo svake vlasti, prva žrtva svake pljačke ili rata, jedva različit od roba ili stoke, onaj ko zbog svakodnevnog rintanja u polju nema vremena – niti ikakve potrebe, sa stanovišta vlasti – da bude pismen, obrazovan, čak ni čist.

Njegova jedina obaveza je da proizvodi hranu i da, pošto snabde gradske magacine, vidi kako će sa ostatkom sam preživeti do naredne žetve.

Ni za jedan ozbiljan prelom u razvoju ljudskih društava istoričari ne vezuju seljaštvo kao klasu, u kojoj vide zaostalu, konzervativnu, promenama nesklonu i u svakom pogledu nesigurnu, bezličnu masu. Niko neće reći da su industrijsku revoluciju pre dvesta godina započeli seljaci, mada je njihovo – uglavnom prisilno – pretvaranje u radnike tu revoluciju omogućilo. S druge strane, gotovo sve revolucije XX veka nazivaju se radničkim, mada je radnika u njima bilo najmanje. A seljaka – najviše: tako je bilo u Rusiji, Jugoslaviji, Kini…

U novogovoru seljaci se zovu farmeri. Pa i kod nas, otkako novogovorimo.