Građani Srbije pate od sindroma često prikazivanog u američkim filmovima, gdje kriminalac ubije policajca, poslije čega može da se opusti i ubija nove i nove čuvare reda i zakona, jer ti novi zločini ne utiču bitno na kaznu – najteža kazna, ovako ili onako. Građane Srbije je "neko" vrlo vješto ubijedio da su ružni, prljavi i zli i oni više ne moraju da se kamufliraju kada se nađu u nesrpskoj sredini. Oni su svog prvog policajca već ubili. Svaki iole neobičan pogled, komentar ili slika tumači se brzo i spremno kao dokaz da nas mrze i, naravno, uz takve mentalne pretpostavke mogu se očekivati i patološke reakcije. Problem je što sve ovo već isuviše dugo traje i, kao što i Teofil Pančić kaže, nema više novih generacija mladih koji su vidjeli i drugačiju Srbiju; ne, svima je percepcija okoline zatrovana već od obdaništa. Ovakvi uslovi života koji stvaraju ovaj psihopatološki poremećaj utiču presudno na formiranje ljudi i samo je pitanje kada će se ovaj automazohistički pogled na svijet pretvoriti u zapravo objektivno sagledavanje okoline.