Pišem vam povodom intervjua sa režiserom Kusturicom.

Pale su mi u oči tri rečenice koje je gospodin Kusturica izgovorio. Meni se čini da one potvrđuju da on nije stradalnik, kako kaže, svog istorijskog idealizma, već da je ostao zarobljenik svog ideološkog idealizma.

On navodi, na primer, da nije neko koga je finansirao Miloševićev režim. A onda sam kaže da mu je TV Srbije pomogla da uradi film "zahvaljujući prijateljstvu sa Miloradom Vučelićem". Kao da taj Vučelić tada nije bio direktor najvažnijeg propagandnog instrumenta Miloševićevog režima, i to kao jedan od najuticajnijih u vladajućoj eliti tog režima.

On, zatim, tvrdi kako "postoji precizna strategija u odnosu na Balkan o pretvaranju država u regione gde bi se njihov značaj mjerio količinom McDonaldsa koji mogu da konzumiraju". Kao on iz tog " intelektualnog gađenja" prema globalizmu nikada nije pojeo nijedan McDonald hamburger, čak ni kada je u toj Americi bio primljen, bio podržan i gde je začeo svoj film "Arizona dream".

Onda on takođe kaže kako je "protiv načina na koji se globalizam primenjuje u svijetu, jer je to novi vid kolonijalizma". A ja ono, pre neki dan, dođoh do knjige izvesnog gospodina Blanuše "Čuvao sam Miloševića", i na strani 178 čitam kako je Milošević, tokom boravka u beogradskom zatvoru, primio i nekog od grčkih socijalista i tada "poručio" grčkom narodu da mu "savetuje da se energično suprotstavi globalizaciji, jer u istoriji nije zabaleženo da je postojala jaka i prosperitetna kolonija".

Posle svega nije ni čudo što čovek Kusturica kaže kako sada "pristaje da strada". Samo što je to njegovo stradanje sada u Beogradu, možda baš na Dedinju, dok su mnogi stari Beograđani morali da upravo zbog tog režima i takvih ljudi odu. Valjda i zato što nikada nisu, kao jedan Kusturica, uspeli da nauče kako se to ide od jednog Cvijetina do jednog Vučele, ili od jednog Slobe do…