Uredba o zabrani uvoza polovnih računara ne rešava ekološke probleme, nego ih samo odlaže. Svaki računar pre ili kasnije završava kao staro gvožđe. Neophodno je regulisati pitanje prikupljanja, skladištenja i eventualnog recikliranja tehnološkog otpada. U tom smislu, bojim se da nas ograničenja uvoza polovne robe samo zavaravaju.

Životni vek računara je danas duži nego pre nekoliko godina. Ovo se posebno odnosi na hardver. Ako pogledate system requirements za poslednje verzije najpopularnijeg Microsoft softvera (Windows XP, Office 2003), videćete da možete koristiti hardver koji se proizvodio 1999. godine.

Životni vek polovnih računara može se vrlo uspešno produžiti zamenom ili dodavanjem pojedinih komponenti, kao što su hard drajv i memorija. Na taj način se smanjuje i količina tehnološkog otpada koji proizvodimo. Kupovina novog hard drajva je dobra prilika da se po povlaštenim cenama nabave OEM verzije legalnog softvera (softver koji se prodaje samo uz hardver, po cenama koje su nekoliko puta niže od softvera koji se kupuje zasebno). U zemlji sa velikim brojem nezaposlenih i jeftinom radnom snagom, nadogradnja polovnog računara trebala bi biti isplativija nego kupovina novog.

Postoje i izvesne nejasnoće u vestima koje se odnose na ovu uredbu. Da li se zabrana odnosi samo na preduzeća koja se bave uvozom i prodajom polovnih računara ili pod njen udar dolaze i pojedinci koji za lične potrebe, ili za poklon, unose u zemlju jedan polovan računar. Takođe, gde je granica između starog i novog? Da li je računar star godinu dana star, ukoliko je u pitanju poslednji model, koji se još prodaje kao nov?