Naivni i bezgranični politički utopizam Čedomira Jovanovića nije zahtevan u smislu potrebe traženja istorijskih paralela. On je na kraju krajeva samo to, ipak samo utopizam, jer je artikulisan i praktično suprotstavljen širem, dakle evropskom i dakle svetskom, a ne jedino ovdašnjem "političkom" i širem ambijentu koji on samo marginalno konstatuje, dakle relativizuje.

Njegov izbor "nemogućeg" nije omeđen samo ovdašnjim granicama i ovdašnjim naravima ispostavljenim kroz likove i dela svetovnih i duhovnih institucija. Jovanović se ne može kvalifikovano baviti Srbijom 2005, ako se isto tako "kritički kvalifikovano" ne bavi i širim ambijentom, dakle i svima onima "drugima" koji posredno, ali i direktno, učestvuju u formiranju ovdašnje, većinske ili manjinske, kolektivne svesti… Za demokratski uređenu, novu i umivenu Srbiju (ili Siriju, na primer) potrebno je mnogo više od sizifovske borbe sa sobom samima, istorijskim i drugim predrasudama. Tu, na tim ograničenjima, počinje i tu nestaje Dimitrije Tucović, pardon Čedomir Jovanović.