Advokat, borac za ljudska prava, jedan od osnivača nedeljnika Vreme i njegov nekadašnji većinski vlasnik Srđa Popović preminuo je u 76. godini života, posle kraće i teške bolesti u Beogradu.

Pravni fakultet je završio 1961. i postao partner u porodičnoj advokatskoj kancelariji koju je 1933. osnovao njegov otac Miodrag.

Srđa Popović je još od 1965. počeo da brani optužene u velikim političkim procesima, i zastupa izdavače kojima je bila uskraćena sloboda.

Opevan je i u pesmici naročito popularnoj ‘68: "Zidovi, zidovi, nigde nema vrata, zovite mi, zovite, Srđu advokata".

Branio je mladog Zorana Đinđića, Brigitte Mohnhaupt iz grupe Baader-Meinhof, Vojislava Šešelja, Dušana Makavejeva, Milorada Vučelića, Mihajla Markovića, Miću Popovića, Predraga Čudića, Nebojšu Popova, Vladimira Mijanovića zvanog Vlada Revolucija, Milana Nikolića, Božidara Jakšića, Mihajla Mihailova, Momčila Selića, Dobroslava Paragu, Gojka Đoga, Milana Milišića, Vladimira Šeksa, Andriju Artukovića, "Beogradsku šestoricu", profesore izbačene sa Filozofskog fakulteta…

Zbog govora na simpozijumu «Kultura i revolucija» 1974. književnik Dragoljub Ignjatović osuđen je na 3 godine zatvora zbog verbalnog delikta. Branio ga je Srđa Popović i u sudu dokazivao istinitost njegovih tvrdnji. Javni tužilac je Srđu Popovića optužio za širenje lažnih vesti zbog onoga što je vršeći svoju dužnost kao advokat rekao u sudu, a sud u Valjevu ga je osudio najpre na zatvorsku kaznu na godinu dana, a onda 1976. preinačio na uslovnu kaznu u trajanju od dve godine i zabranu vršenja advokatske dužnosti u roku od godinu dana.

Godine 1976. londonski list The Times je o njemu napisao: "Popović je dugo žigosan čovjek u Jugoslaviji, jer je jedan od hrabrih muškaraca i žena koji brane progonjene zbog njihovih uverenja…"

Pripadao je peticionaškom pokretu i bio pokretač i potpisnik peticija za ukidanje člana 133 (delikt govora), za ukidanje smrtne kazne, za donošenje zakona o amnestiji, za uvođenje višestranačkog sistema u SFRJ.

Između ostalog, autor je tri knjige "Poslednja instanca" koje predstavljaju dokumente o montiranim političkim procesima 1968-1988.

Godine 1990. bio je jedan od osnivača i većinski vlasnik nedeljnika Vreme. U doba kada je posedovao kontrolni paket akcija u Vremenu nije se mešao u uređivačku politiku, a s članovima redakcije vodio je polemiku.

Posle dolaska Miloševića na vlast i zbog javnih pretnji je 1991. iselio se sa porodicom u SAD. Vratio tek nakon svrgavanja Slobodana Miloševića 5. oktobra 2000. godine.

Bio je osnivač Svetske asocijacije pravnika, predsednik Evropskog pokreta u Srbiji, član savetodavnog tela Helsinškog odbora za ljudska prava u Njujorku, a dobitnik je i nagrade Vladavina prava za ‘93., koju dodeljuje njujorški ogranak američke advokatske komore (American Bar Association).

U suđenju za atentat na premijera Zorana Đinđića bio je advokat porodice Đinđić.

Prilog kulturi sećanja: godišnjica našeg lista

Prvi broj Vremena izašao je 29. oktobra 1990. godine, a od tada su prošle 23 godine.

Čitajte više u tekstu Prilog kulturi sećanja: godišnjica našeg lista

Preuzmite prvi broj "Vremena" ovde (19MB).