General UDBE, pomoćnik ministra unutrašnjih poslova FNRJ narodni heroj Jugoslavije i ambasador Jovo Kapičić umro je 9. decembra u 94. godini života, posle kratke i teške bolesti.

Rođen je 2. septembra 1919. godine u italijanskom gradu Gaeti, gde su njegovi rodielji izbegli nakon Božićne pobune 1919, Njegov otac je bio profesor Cetinjske bogoslovije, 1918. crnogorski komita i član Crnogorske federalističke stranke.

Jovo je odrastao je na Cetinju gde je završio osnovnu školu i pet razreda gimnazije iz koje je bio isključen zbog učešća u školskom štrajku. Bez prava na redovno školovanje privatno se pripremao i školu završio u kotorskoj gimnaziji. Do 1941. godine je studirao na Medicinskom fakultetu u Beogradu. I u to vreme je nekoliko puta hapšen i zatvaran. Tokom studija Jovo se zabavljao sa Davorjankom Paunović Zdenkom, koja je tokom rata bila lična sekretarica Vrhovnog komandanta NOV i POJ Josipa Broza Tita i njegova nevenčana supruga.

Jovo Kapičić je kao petnaestogodišnjak primljen je u Savez komunističke omladine Jugoslavije (SKOJ), 1934. godine, a dve godine kasnije i u Komunističku partiju Jugoslavije. Aprila 1941. godine, posle kapitulacije Kraljevine Jugoslavije, po zadatku Partije, upućen je u Crnu Goru gde, jula 1941. godine, postaje član Okružnog komiteta KPJ za Cetinje. Bio je jedan od organizatora Trinaestojulskog ustanka u cetinjskom kraju, i član Okružnog komiteta KPJ. bio je i komesar Lovćenskog partizanskog odreda

Bio je borac i Prve proleterske brigade od njenog formiranja 1941. i politički komesar njenog Prvog crnogorskog bataljona. Oktobra 1942. godine postavljen je za zamenika političkog komesara Druge dalmatinske udarne brigade, 1943 postao je politički komesar Treće udarne divizije, a krajem 1944. godine i komesar Dvanaestog vojvođanskog korpusa NOVJ.

Posle rata obavljao je visoke dužnosti u resoru ministarstva unutrašnjih poslova. Bio je ministar unutrašnjih poslova u prvoj Vladi Narodne Republike Crne Gore. Kao general UDBE, iz Višegrada je koordinirao hvatanje Draže Mihailovića, koje je izvela UDBA Srbije, a potom je bio upućen u Crnu Goru radi likvidacije zaostalih četnika.

Crnogorsko Više državno tužilaštvo pokrenulo je istragu nakon što su nađeni ljudski ostaci u pećini Mandića na Sinjajevini, a informaciju je potvrdila i Uprava policije. Kako piše štampa, Kapičić je potvrdio da je bio u februaru te godine na Sinjajevini, ali negirao da su četnici likvidirani po njegovoj naredbi u februaru 1947. godine, za šta je okrivio Korpus narodne odbrane Jugoslavije KNOJ.

Za narodnog heroja Jovo Kapičić proglašen je jula 1950. Nakon rezolucije Informbiroa, kao pomoćnik ministra unutrašnjih poslova FNRJ Aleksandra Rankovića i šef državne bezbednosti učestvovao u izboru Golog otoka za logor u kome bilo zatočeno između 16.000 (zvanična procena) i 30.000 političkih zatvorenika koji su se izjasnili za rezoluciju Informbiroa Kominterne 1948. ili bili osumnjičeni kao prosovjetski i staljinistički elementi. Kapičić je tri puta obilazio Goli otok. U golootočki logor zatvorenici su transportovani na takozvano prevaspitavanje bez sudske odluke na osnovu takozvane administrativne mere. Po izjavi Aleksandra Rankovića trećina zatočenih je bila nevina. Službeni naziv logora čiji je komandant bio Ante Raštegorac u periodu od 1949. do 1951. bio je "Radilište administrativno kažnjenih muškaraca/žena društveno korisnim radom", a od 1951. do 1956. godine "Radnički prihvatni logor za političke zatvorenike".

Kapičić nije priznavao verodostojnost svedočenja o nasilju i torturi nad zatvorenicima, a za sebe je izjavljivao: "Ja sam najveća žrtva Golog otoka."

kapa